Hér meguð sjá
heldr rǫskligan
vingul skorinn
af viggs fǫður;
þér er ambátt
þessi vǫlsi
allódaufligr
innan læra.

Her I ser
af hestefar
vældigt denne
vingul skåret;
dig — tjenerinde! —
denne vølse
muntre skulle
mellem lårene.

Aukinn ert vǫlsi
ok upp of tekinn
líni gæddr,
en laukum studdr;
þiggi mǫrnir
þetta blæti,
en bóndi sjálfr
ber þú at þér vǫlsa.

Styrket — Vølse! —
stiger du op
fra linets svøb
og løgets støtte.
Mørnir tag nu
mod mit offer;
bonde du skal
bede til Vølse!

Beri þér beytil
fyr brúðkonur;
þær skulu vingul
væta í aptan;
þiggi mǫrnir
þetta blæti,
en dóttir bónda
drag þú at þér vǫlsa.

Lad nu lemmet
ligge hos bruden;
hun kan vingul
væde i aften.
Mørnir tag nu
mod mit offer;
datter af bonden
din er nu Vølse!

Þess sverk við Gefjun
ok við goðin ǫnnur,
at ek nauðig tek
við nosa rauðum;
þiggi mǫrnir
þetta blæti,
en þræll hjóna
þríf þú við vǫlsa.

Ved andre guder
og Gefion jeg sværger:
Jeg rører nødigt
det røde vedhæng.
Mørnir tag nu
mod mit offer;
trælkarl hermed
tager du Vølse!

Hleifr væri mér
hálfu sæmri
[þykkr ok økkvinn
ok þó víðr]
en vǫlsi þessi,
á verkdǫgum;
þiggi mǫrnir
þetta blæti,
en þý hjóna
þrýst at þér vǫlsa.

Hell’re jeg brød
holdt på denne
hverdagsaften
end vølsen her
(diger og fyldig
og dertil lang).
Mørnir tag nu
mod mit offer,
men kvindetræl
klem nu Vølse!

Víst eigi mættak
viðr of bindask
í mik at keyra,
ef ein lægim
[í andkætu];
þiggi mǫrnir
þetta blæti,
en Grímr, gestr várr,
gríp þú við vǫlsa.

Lå vi kælne
på lejet sammen,
vist jeg ikke
vared’ mig for
at drive ham i mig.
Mørnir tag nu
mod mit offer;
Grim, vor gæst,
grib nu Vølse!